Wielki Chocz - 7 sierpnia 2019

Wielki Chocz chyba nas lekko rozczarował. Nie wiem, czy za sprawą pogody czy też jego reklamy na różnych blogach. Widoki podobno zapierają dech w piersiach, a sam szczyt jest jednym z lepszych punktów obserwacyjnych. Może i tak jest. Co prawda z Chocza uciekaliśmy przed burzą, a nad głowami wisiały nam czarne chmury, ale widoki mieliśmy. Zachwytu jednak nie wywołały. W tym momencie na zasadzie anegdoty przypominają mi się słowa z utworu Gombrowicza: „Jak nie zachwyca…skoro zachwyca” :) Pomijając wszystkie kwestie zachwycania i jego braku na Wielkiego Chocza poszliśmy, bo po prostu tam wejść chcieliśmy. Kilka razy koło niego przejeżdżaliśmy, ale zawsze brakowało czasu, by go zdobyć. Dlatego też w tym roku przy okazji pobytu w Terchovej postanowiliśmy zrealizować swój zamiar.
Planujemy więc, ze jeden dzień poświęcimy na Góry Choczańskie. Jest to pasmo położone w Łańcuchu Tatrzańskim w Centralnych Karpatach Zachodnich. Leży w całości na terenie Słowacji. Ma formę pasma rozciągniętego ze wschodu na zachód na długości ok. 18 km, przy szerokości od 4 do 8 km. Graniczy od północy z Pogórzem Orawskim, od wschodu poprzez Kwaczańską Dolinę z Tatrami Zachodnimi, od południa z Kotliną Liptowską, a od zachodu poprzez przełęcz Brestová z tzw. Szypską Fatrą.

Hotel Chocz

Góry Choczańskie można podzielić na 3 części: grupa Wielkiego Chocza, grupa Sielnickich Wierchów i grupa Prosiecznego.  Ze względu na swoje niewielkie rozmiary i położenie, stanowią łącznik między Małą i Wielką Fatrą na zachodzie a Tatrami na wschodzie.
Udajemy się do Valaskiej Dubovej, skąd na szczyt prowadzi najkrótszy, ale też zarazem najbardziej stromy szlak niebieski, mijający po drodze Janosikovy stół i wychodzący na Średniej Polanie z hotelem Chocz.
Valaska Dubova to  urokliwa wieś w powiecie Rużomberk kraju żylińskiego, w północnej Słowacji, położona jest 7 km na północ od Rużomberku, na wysokości 662 m n.p.m., na zachodnim skraju Gór Choczańskich. We wsi znajduje się neoromański kościół katolicki zbudowany w latach 1866–1872, który dodaje jej uroku. W dolnej części wsi, przy dawnym trakcie zwanym tu „furmańcem” znajduje się budynek „karczmy” wzniesiony na początku XIX w. na miejscu dawnej, drewnianej karczmy furmańskiej (obecnie restauracja). Według tradycji to tu został schwytany w 1713 r. słynny zbójnik Juraj Jánošík, co przypomina okolicznościowy napis na fasadzie. Wieś objeżdżamy wąskimi uliczkami dwukrotnie w celu znalezienia miejsca do zaparkowania. Na mapie czeskiej parking jest zaznaczony, ale trudno jest niego dotrzeć. W rzeczywistości jest to kawałek placu w okolicy kościoła i boiska oznaczony literką P z dość stromym zjazdem (Przez pół drogi na Chocza będę się martwiła, jak z tego miejsca wyjadę. Na szczęście nie było tak źle :))

Wielki Chocz

Podejście na Chocza, choć nie jest długie to dość męczące na początku, bo bardzo strome, a a sam szlak po wejściu w las kamienisty i niewygodny.
Trzeba pokonać dość spore przewyższenie szlakiem, który jak dla nas atrakcyjny raczej nie jest. Początkowo szlak prowadzi przez wioskę, odsłaniając ładne widoki na okoliczne szczyty, ale dość szybko wchodzimy w las. Po jakiejś półtorej godzinie dość ostrego podejścia dochodzimy do Średniej Polany. Jest to duża polan, która zajmuje rozległą rówień i przełęcz na południowo-zachodnim grzbiecie Wielkiego Chocza. Położona jest na wysokości około 1250-1350 m n.p.m.  Jest to dawna hala pasterska. Od dawna już nie jest wypasana, ale na jej obrzeżu stoi szałas będący pozostałością dawnego pasterstwa. Jest to słynny Hotel Chocz. Wykorzystywany jest on jako miejsce noclegowe przez mało wymagających turystów. W środku są prycze do spania, strych z desek, żelazny piecyk, miejsce na ognisko, a nad drzwiami wejściowymi tablica z instrukcją dla korzystających z szałasu. Luksusów człowiek tu nie uświadczy, ale szałas jest bardzo klimatyczny. Lubimy takie miejsca i od razu przychodzą nam na myśli takie chatki jak: Niemcowa, pod Śnieżnikiem czy na Rogaczu – samoobsługowe, ze spartańskimi warunkami, ale pozwalające poczuć prawdziwy klimat dzikich gór. Wchodzimy na chwilę do chatki, ale w związku z tym, że niedawno zaczęliśmy swoją wędrówkę  i jest piękna pogoda, to nie zatrzymujemy się w niej dłużej. Siadamy na polanie pod drzewem, by szybko coś zjeść i kierujemy się w stronę Wielkiego Chocza.

Kilka łąńcuszków na trasie

Decydujemy się wejść szlakiem zielonym, a zejść czerwonym. Nie wiemy jednak, jak to się stało, że szlak zielony zgubiliśmy już na polanie. Szliśmy przez pewien moment szeroką leśną drogą, która doprowadziła nas jednak do szlaku czerwonego, więc na szczęście nie zabłądziliśmy. Idziemy cały czas w górę leśną ścieżką, która coraz częściej przechodzi przez małe polanki, otwierają się z nich coraz szersze panoramy na Małą i Wielką Fatrę. Na wysokości ok. 1450 m wchodzimy na dużą otwartą przestrzeń, gdzie pojawiają się grupy skałek. Jest to świetny punkt widokowy, a zarazem dogodne miejsce na krótki odpoczynek przed końcowym odcinkiem podejścia na szczyt. Dalsza droga prowadzi dość stromą ścieżką wśród kosodrzewiny. Pojawia się przed nami fragment, którego skalne fragmenty są ubezpieczone łańcuchami. Nie ma tu niebezpieczeństwa spadnięcia, ale przy mokrej skale łańcuchy bardzo ułatwiają przejście. Nam dziś faktycznie się przydają zwłaszcza podczas zejścia, kiedy przez chwilę kropił deszcz i kamienie stały się bardzo śliskie.

Pośrednia Polana

Po mniej więcej 2,5 godzinie drogi docieramy na szczyt. Wielki Chocz to szczyt o wysokości 1611 m n.p.m.  Składa się z on kilku odsłoniętych skał, z których rozciągają się widoki w każdą stronę świata. Leży w zachodniej części Gór Choczańskich. W skład masywu wchodzą także: Mały Chocz (1465 m) na południe od głównego szczytu, oddzielony od niego halną przełączką Vraca (1422 m); mało wybitny i zalesiony Zadni Chocz (1288 m.) na południowy-zachód od Małego Chocza, pod którym istniało w latach międzywojennych małe schronisko turystyczne, tzw. Hviezdoslavova utulna; widokowy Przedni Chocz (1249 m) na południowy-zachód od Zadniego Chocza, oddzielony z kolei od niego przełęczą Spustiak.
Na szczycie nie siedzimy długo, ponieważ zaczyna grzmieć. Podejrzewamy, że za chwilę zacznie padać. Decydujemy się wrócić tę samą drogą, gdyż jest to najkrótsza droga. Zejście zwłaszcza na leśnym odcinku jest dość monotonne. Schodzimy cała drogę przy dźwiękach krążącej wokół, ale na szczęście omijającej nas burzy. Dopiero pod koniec wycieczki zaczyna lekko padać. Na chwilę przydatne stają się płaszczyki.
Wielki Chocz wreszcie zdobyty. Czy na niego wrócimy? Pewnie tak. Jak tylko trafi się okazja i dobra pogoda. Tymczasem kilkanaście kilometrów, około 5 godzin chodzenia i nieco przewyższenia za nami.