sobota, 26 maja 2007

Gubałówka i Dolina ku Dziurze - 18 maja 2007

Dziś drugi dzień mojego poznawania Tatr. Na szczęście po wczorajszej wspinaczce przestało boleć mnie kolano, tak więc dziś spokojnie można ruszać na szlak. Najpierw naszym punktem jest Gubałówka. Co prawda zarówno w jedną, jak i drugą stronę zdobywamy ją kolejką. Tylko na szczycie robimy mały spacerek. Przechodzimy od stacji kolei linowo-terenowej PKL na Gubałówce do stacji kolejki na Butorowym Wierchu. Gubałówka to szczyt o wysokości 1126 m n.p.m. leżący w Pogórzu Gubałowskim. Na jej szczycie znajduje się wiele atrakcji dla turystów, np. zjeżdżalnie, restauracje, ogródki. Spędzamy tam kilka minut, a następnie kierujemy się w stronę kolejki. Zjeżdżając w dół naszym oczom ukazuje się piękna tego dnia panorama Zakopanego oraz prawie całych Tatr. Następnym etapem naszej wycieczki jest odwiedzenie Doliny ku Dziurze. Jest to niewielka dolinka reglowa w Tatrach Zachodnich. Ma ona 1,6 km długości Zakończona jest ona jaskinią Dziura, do której dojście jest bardzo łatwe. Dziura często przez górali jest zwana Zbójecką Jamą. Do jaskini idziemy około 25 minut niebieskim szlakiem, który zaczyna się przy Drodze pod Reglami. Trasa mija dość szybko i bardzo przyjemnie. Dla zmęczonych i spragnionych odpoczynku co jakiś kawałek pojawiają się ławki. Nie sadzę jednak, żeby droga pozbawiła kogoś sił. Kiedy jesteśmy na miejscu, wchodzimy tylko kilka metrów w głąb jaskini. Nie mamy latarek, żeby iść dalej. Spędzamy chwilkę pod jaskinią i ruszamy z powrotem. Po jakiś 20 minutach jesteśmy na polanie tuż obok Drogi pod Reglami. Tam znajduje się bacówka, gdzie kupujemy pyszne oscypki i bunc. Pierwszy raz próbuję tu także żyntycy. Niestety, na tym kończy się moje tegoroczne spotkanie z Tatrami. Na pewno odwiedzę je za rok:)



środa, 23 maja 2007

Morskie Oko, czyli Tatry po raz pierwszy - 17 maja 2007 roku

Gdzie na halach szałasy w twardym światłocieniu
Są jak stożki, w niebieskim rzeźbione krzemieniu,
Gdzie gencjana-goryczka, nieulękła w pustce,
Wspina się jak góralka w szafirowej chustce,
Gdzie skrawkiem czystej wełny ścieli się szarotka,
Gdzie wśród piargów kozicę lub świstaka spotkasz,
Gwiżdżącego na baczność; gdzie wonna leluja
Różanym rusztowaniem na powietrzu buja,
Gdzie dziki krzak agrestu blisko strony czeskiej
Stroi się w szkiełka rosy podłużne, niebieskie
Jak świecznik zagraniczny – tam pokłoń się Tatrom,
Tam myślą się zatrzymaj. Drzemią na kształt matron
O suchych, orlich twarzach ... Matron nietykalnych!
Spokojne pośród wichrów orawskich czy halnych,
Trwają, obce nizinom. Ani wiedzieć nie chcą,
O grzmotach, które łunę wśród ciemności niecą,
Niszcząc świat. – Tu, jak cicho! Kędy sięgniesz wzrokiem,
Niewoli nie dostrzeżesz. Progi za wysokie...


Maria Pawlikowska-Jasnorzewska, Ucieczka w Tatry

Zakochałam się w nich od pierwszego wrażenia. Takie obce mi i nieznane były, takie niezdobyte i jak na chwilę obecną nieosiągalne. Pojechałam w Tatry na trzydniową wycieczkę jako opiekun grupy szkolnej. Wczorajsze zwiedzenie kościoła na Krzeptówkach oraz Krupówek i skoczni narciarskich nie dało mi w zasadzie żadnego oglądu na Tatry, zwłaszcza, że siąpił deszcz i była straszna mgła. Tak więc nawet skrawka góry nie widziałam. Ale dziś za to obudziła nas piękna pogoda: słoneczko i cudowne widoki, czyli to, co turyście jest do szczęścia potrzebne :) Tego dnia w planach było dojście do Morskiego Oka i powrót z powrotem do pensjonatu u Kasi. Ruszyliśmy więc z Palenicy Białczańskiej ku górze, mając przed sobą perspektywę kilkugodzinnej wędrówki asfaltem. Ale, niestety, tak to jest, jak się jedzie z grupą dzieciaków w wieku 10-12 lat. Nie będę w tym miejscu wspominać o ich niechęci do wędrówki po górach, braku uwrażliwienia na piękno, nieumiejętności kontemplacji otoczenia. Wędrówka bowiem upłynęła im bowiem na marudzeniu i pytaniach typu: ile jeszcze zostało do końca? Ja za to byłam w swoim żywiole:) Mogłam doświadczyć trudu wędrówki, zachwycać się przepięknymi widokami. Niedogodnością był fakt, że trasę trzeba było pokonywać asfaltem. Nie pomagało nawet skracanie sobie drogi schodkami prowadzącymi przez las. W końcu o sobie dała znać moja kontuzjowana noga, która w drodze powrotnej nie pozwoliła mi kontynuować zejścia.

Początkowo szlak prowadzący na Morskie Oko wiedzie wzdłuż potoku Białka. Tan jednak potem skręca na stronę słowacką, płynąc Doliną Białej Wody. My zaś dalej podążamy Doliną Rybiego Potoku. Po jakiś 30 minutach od wejścia na szlak naszym oczom ukazują się Wodogrzmoty Mickiewicza. Są to 3 wodospady utworzone na potoku Roztoka. Turyści mają dostęp tylko do Pośredniego Wodogrzmotu, Wyżni i Niżni są zamknięta dla turystów. Kiedy jesteśmy na moście słyszymy dość duży huk, stąd nazwa Wodogrzmoty. Druga część nazwy została dodana na pamiątkę sprowadzenia na Wawel prochów Adama Mickiewicza (dziwne, bo Mickiewicz nawet nigdy na tych terenach nie był). Wodogrzmoty oznaczają pokonanie 1/3 drogi do Morskiego Oka. Dalszą drogę skracamy sobie idąc przez las, omijając serpentyny na asfalcie. Prawie cały czas idziemy lasem, więc poza Mięguszowieckimi Szczytami i Mnichem niewiele więcej widać. W końcu docieramy do Włosienicy, wielkiej polany, gdzie jest postój bryczek oraz market turystyczny. Potem las już się przerzedza, a naszym oczom ukazują się cudne widoki, z Rysami na czele. Stąd już do Moka jest jakieś 50 minut drogi.

Na szczęście skończył się asfalt, więc idzie się o wiele lepiej. Tu zaczyna się już pojawiać śnieg, którego potem będzie dużo więcej. 18 maja i śnieg? Troszkę mnie to zdziwiło, ale teraz już wiem, że nawet w Karkonoszach o tej porze potrafi leżeć sporo śniegu. A co dopiero w Tatrach, gdzie w skałach są takie miejsca, które nigdy słońca nie zobaczą i w których śnieg się nigdy nie stopi.
W końcu docieramy nad Morskie Oko, największe tatrzańskie jezioro. Ma ono powierzchnię prawie 35 hektarów. Przejrzystość sięga nawet 12 metrów. W Morskim Oku żyją pstrągi, ale nie wolno ich dokarmiać. Dzieciakom jezioro w ogóle się nie podoba. Ja natomiast zachwycam się każdym widokiem, nie wiedząc, że w Tatrach jest o wiele więcej piękniejszych jezior czy miejsc. Ale dziś cała reszta jest poza moim zasięgiem. Na Mokiem ludzi jak mrówek, okrążają je z jednej i z drugiej strony. Nad samym stawem znajduje się schronisko PTTK (http://www.schroniskomorskieoko.pl/). Jest to najstarsze i chyba najpiękniejsze schronisko tatrzańskie. Tuż obok niego znajduje się stare schronisko, które kiedyś służyło za wozownię. Jednak nie schronisko jest tu obiektem podziwu, ale to, co otacza Morskie Oko. A więc po wschodniej stronie widać Żabi Mnich, Niżnie Rysy, po zachodniej stronie Szpiglasowy Wierch, Opalone i Miedziane, na południu i południowym-zachodzie Mnicha, Rysy, Mięguszowieckie Szczyty, Cubrynę. Rysy - one kuszą mnie najbardziej. Obiecuję sobie, że w przyszłym roku tu przyjadę i zdobędę szczyt.
Wkoło Morskiego Oka spędzamy jakieś 30 minut i schodzimy na dół. Przemierzanie szlaku asfaltem jest dość męczące, a moje nogi wysiadają (odezwała się niedawna kontuzja kolana) i z polany Włosienicy muszę wracać śmierdzącą bryczką. Z Tatrami się zapoznałam. Na pewno jeszcze do nich wrócę :)