Pec pod Snieżką - Śnieżka - Dom Śląski - Lucni bouda - Vyrovka - Pec pod Śnieżką - 19 lutego 2017

Już w tym roku na Śnieżce byłam. Na wschodzie słońca nawet podczas przejścia głównego szlaku granią (tak puryści językowi pewnie zakwestionują to słowo w odniesieniu do Karkonoszy) ze Szklarskiej Poręby do Karpacza. Pamiętam wtedy, gdy po 28 km wędrówki w przepięknych okolicznościach pogodowych i w śnieżnej atmosferze ukazała się Królowa w blasku zachodzącego słońca. Ale Śnieżki nigdy dość, zwłaszcza zimą. No bo przecież zimą góry prezentują się inaczej, a przede wszystkim pięknie. Pamiętam, jak kiedyś dawno temu, nie wyobrażałam sobie chodzenia po górach zimą. Teraz nie wyobrażam sobie zimy bez góry i chodzenia. Ostatnia wycieczka w góry bez śniegu była taka jakaś inna. Chyba trzeba się będzie teraz przestawić na góry bez śniegu.
Tymczasem w niedzielę z samego, bardzo wczesnego rana ruszamy do Pecu pod Śnieżką, by stamtąd tym razem wejść na Śnieżkę. Tak dla odmiany, czyniąc chwilową zdradę od ukochanego szlaku z Przełęczy Okraj przez Jelenkę i Skalny Stół. Tym szlakiem szłam w Święta Bożego Narodzenia, kiedy wiatr nie pozwalał ustać na nogach, a Śnieżka była pokryta lodem. Pamiętam jak stałam na szczycie trzymając się barierki, z rakami wbitymi w lód i ciężko było utrzymać równowagę.

Ta zima pozwoliła mi odczuć w tym roku wszystkie swoje uroki, począwszy od słoneczka i mega widoczności, po wiatr dochodzący do 100 km/h, czy też 18-stopniowy mróz na Szrenicy.
A dziś? Dziś startujemy z Pecu. Przybywamy tam po godzinie i od razu, zmagając się z wszechobecnym lodem, ruszamy na szlak. Najpierw przemieszczamy się żółtym, który swój początek ma w miejscu startu kolejki na Śnieżkę.Tym szlakiem idziemy jakieś 15 minut, bo potem zmieniamy go na zielony i nim idziemy jakieś może 45 minut. Szlak ten jest dość stromy, a przede wszystkim monotonny. Nie obfituje w widoki, poza dwoma miejscami, gdzie owe widoki mają być, ale dziś ich nie ma niestety. Ale może to nawet lepiej, że ich nie ma, bo dzięki temu będą wyżej.

Dziś po prostu chmurki osiadły na pewnej wysokości (około 1300 m n.p.m.) i na szczęście się nie podniosły. Tak więc w pewnym momencie naszej wycieczki wyszliśmy ponad chmury i pojawił się efekt WOW :)  I to tak dużego wow, że na szczyt szliśmy żółwim tempem, zerkając co chwilę na to, co poniżej.
Szlak zielony, którym idziemy jest nieco oblodzony i pusty. idąc z Pecu na Śnieżkę po drodze spotykamy tylko parę schodzącą chyba ze schroniska. A tak poza tym nie ma nikogo. Pierwsi ludzie pojawiają się na Śnieżce i nieco poniżej niej.

Docieramy do polanki, na której znajdują się restauracja Bouda Ruzohorky i Decinska bouda. Nie wstępujemy do środka, ale na moje oko chyba są jeszcze zamknięte. Na Ruzohorky miał być mega widok, zwłaszcza na Lysą Horę, ale go nie ma. Na dodatek pogoda ma się fatalnie. Wieje i zaczyna prószyć śnieg. Ej, nie takie pogody zapowiadali. Miało być słoneczko. Ale górskie doświadczenie wiele razy pokazało mi, że gdy na nizinach nic nie widać, na szczytach widoczność potrafi zmiażdżyć człowieka z zachwytu.

 
Mijamy Ruzohorky i ponownie wchodzimy na żółty szlak (ale nie ten, co szliśmy na początku). Jakiś kilometr dzieli nas Ruzovej hory - lanovki, czyli stacji pośredniej wyciągu na Śnieżkę. Trasa wiedzie niemalże po płaskim terenie. We mgle i chmurach. Ale po przekroczeniu granicy 1300 metrów, tak jak sądziłam i osiągnięciu pułapu mniej więcej Ruzovej hory (1391 m n.p.m.) niebo zaczyna robić się błękitne i tak z każdym krokiem chmurki się rozrzedzają, aż nie ma żadnej. Od wysokości około 1450 metrów jesteśmy już ponad chmurami. Z prawej strony mamy polską część Karkonoszy skrywającą się za Czarną Kopą (tą, którą wiele razy szliśmy, wchodząc na Śnieżkę z Okraju przez Jelenkę).  Senne jeszcze rano wagoniki kolejki kursują z coraz większą częstotliwością.
Przed nami Śnieżka w blasku słońca, ale nam nie spieszy się na szczyt, bo za plecami jest chyba ciekawszy spektakl - chmury wtłoczone w doliny. Nasuwa mi się w tym momencie piosenka KSU "Za mgłą":
Tam na dole zostało wszystko
Wszystko to co cię męczy
Patrząc z góry wokoło
Świat wydaje się lepszy

Śnieżka wita nas niewielką jeszcze ilością osób na szczycie, słońcem, niemal bezwietrzną pogodą. Czego można chcieć więcej. Nic tylko się zachwycać i tak też czynię, bo ja należę do tych osób, które w górach potrafią się zachwycać. Pół godziny na szczycie i trzeba schodzić, ale jeszcze nie do Pecu, bo trasa na dziś jest dłuższa. Schodzimy w stronę Domu Śląskiego, a że trasa jest nieco oblodzona, więc zakładamy raki i dzięki temu w kilkanaście minut jesteśmy pod Domem Śląskim. Nie wstępujemy do środka, bo 2 tygodnie temu spędziliśmy tu sporo czasu. Od razu skręcamy w niebieski szlak, prowadzący do Lucni boudy. Wejście na tę trasę to w zasadzie wejście w chmury, które z każdą chwilą zasłaniają Śnieżkę, a w pewnym momencie nie widać nic. Ledwo co można dostrzec tyczki. Od wszechotaczającej bieli aż bolą oczy. Coś nie mam szczęścia do Lucni boudy, bo ile razy tam jestem,zawsze w jej rejonie psuje się widoczność. No cóż, chyba Lucni bouda mnie nie lubi ;)  Może kiedyś uda się trafić z pogodą. Do środka wstępujemy tylko po znaczek turystyczny i ruszamy dalej. Widoczność minimalnie się poprawia. Widać Lucni horę, Studnicni horę, a w przebłyskach można dostrzec nawet Śnieżkę. Nie jest więc tak źle.

W okolicach kapliczki poświęconej ofiarom gór położonej między Lucni a Studnicną Górą odsłania się całkiem przyjemny widoczek. Gorzej ze szlakiem. Topniejący śnieg, którego dość dużo jest na szlaku nieco utrudnia wędrówkę. Ale nie są to jakieś mega trudne warunki, choć w tym momencie marzymy o kawie w Vyrovce. A do niej zostało około półtora kilometra, czyli prawie nic. Vyrovka to całkiem przyjemne schronisko, klimatyczne. Zatrzymujemy się tu na jakieś pół godzinki, nagleni czasem. Musimy zrezygnować z zaplanowanej na początku Chalupy na Rozcesti. Z Vyrovki schodzimy do Pecu zielonym szlakiem przez Richterovy boudy (jakieś 6 kilometrów). Schodzimy pod chmury, więc znów mamy słoneczko i piękne widoczki. Znów robi się ślisko, więc zakładamy raki. Teraz szlak idzie dość mocno w dół, więc zejście nie jest długie. Po drodze zatrzymujemy się jeszcze kilka razy, zwłaszcza wtedy, gdy pojawia się jeszcze jeden piękny tego dnia widok: Śnieżka z Domem Śląskim widziana z nieco innej perspektywy. Trasa z Pecu na Śnieżkę, potem przez Dom Śląski do Lucni Boudy i Vyrovki i dalej to Pecu to 20 km marszu z pięknymi widoczkami. Zdecydowanie przyjemniejsza niż tradycyjne i oblegane przez wszystkich wejście z Wangu przez Polanę, Strzechę. Ale i tak z Okraju jest najpiękniej ;)