Stary Smokowiec - Hrebienok- Zamkowskiego Chata - Skalnate pleso - sierpień 2022

Powędrujemy dziś kolejny raz na Skalnate pleso, bo lubimy tam po prostu bywać. Skalnata chata, górująca nad nią Łomnica – jakiś miły klimat tu panuje. I choć bywa w tym miejscu wiele ludzi, bo na Skalnate pleso kursuje wyciąg to jakoś to nam w tym przypadku nie przeszkadza. Ludzie zazwyczaj kumulują się w okolicy stacji kolejki. Tymczasem w schronisku czy nad stawem jest klimatycznie i tak jak dziś pusto.

Skalnate pleso, kiedy się na nie patrzy z dołu wydaje się bardzo bliskie i takie wrażenie można odnieść podczas całej wycieczki. Ale to oczywiście mylne przekonanie, bowiem do pokonania jest ponad 800 metrów w górę. Wszystkie nasze wejścia do tego miejsca odbywały się z Tatrzańskiej Łomnicy i dziś już wiem, że to nie zawsze był dobry wybór. Szlak zielony, który stamtąd prowadzi choć nie zawsze w dobrym stanie to jest widokowy. Ma jednak jedną wadę – jest bardzo stromy! 

A tę stromiznę najbardziej można odczuć podczas zejścia. Co prawda na ostatnim odcinku można zjechać gokartem lub halajnogą, co raz zrobiliśmy. Dziś decydujemy się na wejście ze Starego Smokowca przez Hrebienok, Chatę Zamkowskiego i Tatrzańską Magistralę. I to był bardzo dobry wybór – odkryliśmy nowy szlak, a samego wejścia, pomimo przewyższenia w granicy 850 metrów, nie dało się odczuć. Pewnie nieprędko wrócimy na Skalnate pleso, ale na pewno ten szlak będzie naszym ulubionym.

Dziś więc zatrzymujemy się w Starym Smokowcu, tak jak 2 dni temu, kiedy szliśmy na Czerwoną Ławkę. Trasa prowadząca do chaty Zamkowskiego jest więc powtórzeniem tej, którą wtedy szliśmy, czyli najpierw szybkim tempem docieramy na Hrebienok, a potem do rozejścia pod Rainerovą chatą i chaty Zamkowskiego. Tuż przy niej skręcamy w prawo na czerwony szlak, czyli Tatrzańską Magistralę. Po drodze, na czerwonym szlaku na uwagę zasługuje Lomnicka vyhliadka. Mamy tu wiatkę, punkt widokowy i opisaną panoramę.  Warto na chwilę się tu zatrzymać. Po mniej więcej 45 minutach szybkiego marszu docieramy do Skalnatej chaty, zwanej Łomnickim schroniskiem.

Historia schroniska sięga aż XIX wieku. Pierwotnie wędrowcy nocowali w pobliżu miejsca, w którym stoi dzisiejszy budynek. W 1841 roku wymurowano kolebę, zaczątek schroniska, która dziś znajduje się z jego tylnej strony. Skalnatá chata stopniowo była rozbudowywana (1877 r.), aż w 1914 roku osiągnęła pełną formę małej chatki. Dziś schronisko jest niezwykle urokliwe i na szczęście pozbawione tłumów. Mam wrażenie, że największy ruch skupia się kilkanaście metrów wyżej, w miejscu, gdzie jest stacja kolejki.  W środku nie ma za wiele miejsca, jest kilka stołów i ław. W pogodne dni można spocząć też na zewnątrz, gdzie znajdują się stoliki oraz wygodne pufy, z których

Ruszamy w stronę Skalnatego plesa. To jakieś 2-3 minuty spacerku pod górkę. Tu już niestety sporo ludzi, pomimo tego, że pogoda nie jest idealna.

Spędzamy więc jakąś godzinę w okolicy Skalnatego plesa. Łomnicki Staw leży na wysokości 1751 m n.p.m. Powierzchnia jeziorka wynosi 1,23ha, a głębokość dochodzi do 2m. Staw schowany jest na tyłach stacji kolejki linowej i nieco ginie wśród zabudowań. Z okolic stawu roztacza się wspaniały widok na Łomnicę (2634 m n.p.m.), Kieżmarski Szczyt (2556 m n.p.m.) i Huncowski Szczyt (2352 m n.p.m.). Obok jeziora powstały stacje kolejki: górna stacja kolejki linowej na Łomnicę z Tatrzańskiej Łomnicy na szczyt Łomnicy (wybudowana w latach 1936–1940) oraz wyciągu krzesełkowego na Łomnicką Przełęcz (2190 m n.p.m.).

Powyżej jeziora, na zboczu Huncowskiego Szczytu (1783 m), działa obserwatorium nad Łomnickim Stawem, założone w 1943. W budynku obserwatorium znajduje się stacja meteorologiczna należąca do Instytutu Geofizycznego w Bratysławie.

Po obejściu terenu Skalnatego plesa wracamy do schroniska, gdzie spędzamy dłuższą chwilę. Następnie czerwonym szlakiem wracamy do rozejścia pod Rainerovą chatą. Tam skręcamy na zielony szlak, którym w kilka minut docieramy właśnie do Rainerovej chaty. To dawne schronisko dla turystów, położone na wysokości 1301 m n.p.m. w Dolinie Zimnej Wody, u zbiegu Doliny Staroleśnej i Doliny Małej Zimnej Wody na Staroleśnej Polanie. Jest to pierwsze schronisko turystyczne wzniesione po południowej stronie Tatr i najstarszy zachowany do dziś budynek schroniskowy w Tatrach. Chata jest bardzo mała – jednoizbowa, zbudowana z kamienia. Dzisiaj kamienna Rainerowa Chatka nie oferuje noclegów, znajduje się tu bufet, sklep z pamiątkami i muzeum tragarzy tatrzańskich – nosiczów. Tuż obok Schroniska Rainera znajdowały się fundamenty dawnego, rozebranego w 1980 roku schroniska pod Kozicą (tzw. chata Kamzík).

Spod chaty niebieskim szlakiem kierujemy się w stronę Wodospadów Zimnej Wody (Wodospady Studennego Potoka). Są to niewysokie (najwyższy ma 13 metrów wysokości), ale duże siklawy, tworzone na potrójnym polodowcowym progu doliny przez potok Zimną Wodę. Wodospady były jednym z najstarszych celów turystyki tatrzańskiej. Rozsławione zostały przez kuracjuszy i turystów wypoczywających w Starym Smokowcu. Dla odwiedzających je turystów wybudowano pierwsze tatrzańskie schronisko Rainera. Nad wodospadami tłoczno strasznie, ciężko chwilami tu się minąć. Nie ma się jednak co dziwić, bo znajdują się one kawałeczek drogi od Hrebienoka czy Bilikovej chaty.

Spod wodospadów wracamy właśnie pod Bilikovą chatę, a następnie na Hrebienok i do Starego Smokowca.

To miała być wycieczka, podczas której mieliśmy odpocząć po dwóch dni

ach dość intensywnej wędrówki. Jakoś nie wyszło, bo wyszło ponad 20 km i ponad 1000 metrów w górę.