 |
| Widok na Karkonosze z kamieniołomu |
X Zlot grupy Sudety z plecakiem to kolejna okazja do
spotkania z ciekawymi ludźmi i przedeptania w ich towarzystwie szlaków. Tym
razem wybór padł na Karkonosze, a miejscem noclegu była Hala Szrenicka. Jak
zwykle do wyboru były 3 trasy. Wybraliśmy drugą, średnią pod względem ilości
kilometrów, ale tak naprawdę tu nie o kilometry chodziło, bo ich chyba na tej
trasie najwięcej zrobiliśmy, ale o atrakcyjność wycieczki. W sumie jeszcze nigdy nie szliśmy na Halę
Szrenicką z Piechowic, więc będzie ku temu dobra okazja.
Zostawiamy samochód na stacji PKP w Szklarskiej Porębie i
podjeżdżamy pociągiem do Piechowic, skąd ruszymy na szlak. Jutro zejdziemy z
Hali Szrenickiej do Szklarskiej Poręby, gdzie auto będzie na nas czekało.
Z Piechowic kierujemy się w stronę Złotego Widoku. Najpierw zielonym
szlakiem idziemy przez miasto, ale dość szybko wchodzimy w las. Droga cały czas
pnie się pod górę. Jest chłodno, może nawet delikatnie mroźnie, ale świecące
słoneczko nie pozwala odczuć zimna. Pogoda jak na listopad jest wręcz wymarzona.
Piękna, złota polska jesień. Pierwszy postój ma miejsce na Złotym Widoku. Złoty
Widok to spiętrzenie w masywie Drewniaka (672 m n.p.m.). Sam grzbiet to ciąg granitowych
skałek zwanych Kociołkami od występujących tu kociołków erozyjnych, z których
największe mają nawet półtora metra średnicy.
 |
| Widok prawdziwie złoty :) |
Zatrzymujemy się na chwilę w znajdującym się tu
kamieniołomie granitu, a potem przysiadamy na skałach. W kamieniołomie
prowadzono eksploatację od czasów II wojny światowej do 1993 roku z małą
przerwą w latach 60. Wydobywany tu granit był niezwykle cenny ze względu na
swoją ciemną barwę.
Zarówno z kamieniołomu, jak i skałek roztacza się widok na
Karkonosze (zwłaszcza na Śnieżne Kotły) oraz Góry Izerskie. Co prawda coraz
wyższe drzewa zaczynają w wielu miejscach ograniczać widoki, ale i tak są one
piękne.
Kierujemy się następnie w stronę wspomnianych już Kociołków
w Michałowiacach. Wyżłobione w skalach budzą szczególne zainteresowanie dzieci,
które biorą patyki i w kociołkach „gotują zupę” J Tuż obok Kociołków jest niewielka jaskinia.
Ma co prawda tylko 12
metrów, ale i tak jest najdłuższa w całych Karkonoszach.
 |
| Piechowice, okolice Teatru Naszego |
Z Kotłów droga chwilę
prowadzi po równym terenie, a następnie dość mocno opadając zaprowadza nas do
Michałowic. Spokojna wioska położona u stóp Karkonoszy. Jedną z jej uliczek
(niebieski szlak) kierujemy się w stronę lasu, a dokładnie szlakiem, który
docelowo prowadzi na Śnieżne Kotły. Przez dłuższy czas idziemy płaską leśną
ścieżką, ale już wiemy, że będzie bardzo stromo. Pamiętam, że kiedyś tym
szlakiem szłam i faktycznie przez długi czas trzeba było pokonywać spore
przewyższenie. Mijamy Trzy Jawory, a na
rozdrożu szlaków oznaczonym jako Wysoki Most robimy przystanek i podejmujemy
decyzję, że nie idziemy od razu do schroniska pod Łabskim Szczytem, ale do
rozdroża pod Wielkim Szyszakiem. To rodzi konsekwencje w postaci ostrego
podejścia po niewygodnych kamieniach między którymi spływa woda. Idzie się po
prostu niewygodnie i trzeba bardzo uważać, żeby się nie poślizgnąć. Około godziny 14.30 dochodzimy do rozdroża szlaków.
Niebieski idzie dalej pod górę, czerwony skręca w prawo. Tu podejmujemy
decyzję, że kierujemy się w stronę
schroniska pod Łabskim Szczytem, szlakiem, którym już wiele razy przejść
chcieliśmy. Przyznam, że poza kilkoma momentami nie jest on ciekawy, a
dodatkowo także męczący, bo idzie się między korzeniami i po kamieniach (szlak
podobny nieco do tego, który prowadzi do Śnieżnych Stawków spod schroniska pod
Łabskim Szczytem). W dwóch miejscach pojawiają się tylko widoki (skała Niedźwiadek
i skrzyżowanie z czarnym szlakiem prowadzącym od Wysokiego Mostu na wysokości
Borówczanych Skał). Ładnie jest też już na samym podejściu do schroniska. Tu o
tej porze klimat potęguje zachodzące słońce.
 |
| Widok ze skały Niedźwiadek |
Część grupy zdecydowała się iść na Śnieżne
Stawki, a jeszcze część na Śnieżne Kotły. Kiedy docieramy do Schroniska pod
Łabskim już jest prawie ciemno. Nie ma sensu więc nadrabiać drogi, kiedy i tak
nic widać nie będzie. Poza tym jakiś miesiąc temu tamtędy szliśmy. Po mniej
więcej 17 km
wędrówki docieramy do schroniska pod Łabskim Szczytem. Tam zatrzymujemy się na
pierwszy tego dnia dłuższy odpoczynek, gdzie można na spokojnie coś zjeść i
wypić kawę.
Kiedy wychodzimy ze schroniska jest już w zasadzie ciemno,
ale pogodny dzień pozwala nam iść bez czołówek. Idziemy zielonym szlakiem w
stronę Mokrej Przełęczy mając z prawej strony pięknie oświetloną Szklarską
Porębę. Czołówki zapalamy dopiero, kiedy pojawiają się kładki. W okolicach
Mokrej Przełęczy dostrzegamy olbrzymi pożar. Jak się potem dowiedzieliśmy, to
paliła się kosodrzewina w okolicach Łabskiej boudy, powodując ogromne
zniszczenia w tym rejonie.
Z Mokrej Przełęczy do schroniska na Hali Szrenickiej
docieramy w jakieś 30 minut, może chwilę dłużej. Jest już ciemno, więc widoki
się skończyły, co powoduje, że automatycznie szybciej idziemy. Poza tym już
chyba czuć potrzebę odpoczynku. Po ulokowaniu się w pokoju i relaksującym
prysznicu, zaczynamy świętowanie jubileuszowego zlotu.
 |
| Michałowice |
 |
| Kociołki w Michałowicach |
